Moment voor jezelf, moment voor Corona.

In de tijd dat de barista nog gewoon een italiaanse barman was dronk voltallig Nederland nog niets anders dan slow-coffee, met de hand gezet in een Melitta-filter met koffie van Douwe Egberts, Van Nelle, Niemeijer of Kanis en Gunnink, eventueel versterkt met een schepje Buysman.

In die tijd dronken we helaas ook vrijwel alleen maar smakeloos fabriekspils, in ieder geval in de Randstad. In het Zuiden en Oosten van het land waren wat kleinere brouwerijen gevestigd, die smaakvoller bier brouwden, verder was het de paardenpis van Heineken, Amstel, Oranjeboom of Bavaria en zeker geen Corona.

In die tijd, de smartphone moest zelfs bij Startrek nog zijn intrede doen, dus lang vóór Senseo en Nespresso, toen Nèscafe nog niet synoniem was aan oploskoffie. In die tijd bestond er ook nog Moccona oploskoffie en met de slagzin daarvoor zit ik nu al een tijdje in m'n hoofd, ken je reclameklassiekers.

Reis door mijn kamer

Afgelopen week zag ik een stukje van een programma met Floortje Dessing, onze nationale reismuts. In verband met de wereldwijde corona-paniek was het een 'aangepast programma' met tips hoe we de 'intelligent-lockdown' door kunnen komen.
Voor het eerste item had Floortje afgesproken op een lege Dam in Amsterdam met een filosofe. Het werd een warrig gesprek, wèl met anderhalve meter afstand gelukkig, o.a. over hoe anders de beleving van zo'n lege stad is; dat je ineens andere dingen ziet als al die andere mensen er niet zijn en dat je ook verhalen kunt vertellen en emotie beleven zonder veel mensen om je heen en zo nog wat open deuren.
Niet doen, dacht ik meteen. Als iedereen op die manier van de leegte gaat genieten is er geen leegte meer, wordt de lockdown een startup. Zeker in deze tijd een erg slecht voorbeeld! En dat terwijl je die leegte normaal iedere dag kunt beleven in de vroege uren voordat de stad 's morgens weer tot leven komt, 's zomers is het dan al lang licht maar er is nog geen kip op straat zolang horeca en winkels nog zijn gesloten.

In het tweede item maakten we kennis met een gezin dat normaal ook al in isolatie leeft op een forteiland onder de rook van Amsterdam: Hoe doen ze dat en wat konden we er van opsteken? Ik zal u zeggen NIETS! Floortje had zich de gevaarlijke trip kunnen besparen, maar ja reizen zit 'r in het bloed zullen we maar zeggen. Die isolatie viel namelijk nogal mee. Met een bootje ben je binnen het halfuur aan de vaste wal, er worden boodschappen gedaan in de stad en de kinderen gaan daar ook naar school. Het eiland wordt minstens eenmaal per dag aangedaan door een veerdienst en het gezin runt ook nog eens een restaurant op het eiland, zodat ze normaal iedere dag tientallen tot misschien wel honderden bezoekers ontvangen. O.k. je moet je boodschappen wat beter plannen en de drinkwatervoorraad is beperkt tot wat de veerboot dagelijks aanvoert. Maar je woont dan wel zelfgekozen op een eiland met een heel fort en volop buitenruimte! Vergelijk dat eens met iemand 3-hoog-achter in een 2-kamerwoning in de stad, die strikt genomen niet naar het park mag. Ook al geen echte lockdown-tip dus na dit item had ik het wel gezien...

Ik moest denken aan het titelverhaal "Reis door mijn kamer" van Maarten Biesheuvel, waarin hij ons bladzijdenlang meeneemt in zijn herinneringen aan personen, plaatsen en gebeurtenissen aan de hand van de objecten die zich in zijn werkkamer bevinden. Dat is nou eens een echte lockdown-reistip!

Coronavogel

Dat hebben wij weer. Er blijkt een Corona-vogel gespot in de buurt.
Al dagenlang trekken gewapende hordes, met verrekijker en telelens door de straat.







En afstand houden ho maar. Mevrouw de Rookvogelwachter heeft uit betrouwbare bron vernomen dat het hier niet zomaar een ordinaire schijt- of beflijster betreft, maar een hoogst zeldzame dwaalgast, de Siberische zwartnek (Geokichla sibirica).

Ik heb er nu ook een beeld bij wanneer er over onze buurt wordt gesproken als zijnde een 'Vogelaarwijk'.