Carving in pencil-lead

Via facebook stuitte ik net op een uitbreiding van het begrip pencilcarving, carving in a pencil lead, zo mogelijk nog spectaculairder.

GELD = GEWELD

Angst en geweld vormden altijd de basis voor macht - in sommige (sub-)culturen geldt dit nog altijd - maar sinds het marktkapitalisme zich als een virus globaal heeft verspreid is de basis voor macht geld, gewoon veel geld. Alles is te koop, luxe, grond, loyaliteit, geweld, macht.

In de rijkdom-top-tien-lijstjes vinden we in de categorie bedrijven zoals te verwachten veel olie- en autoindustrie en een enkel bedrijf in consumenten goederen. De categorie personen wordt gedomineerd door amerikanen en softwareboeren. Opmerkelijk is de aanwezigheid van 2 indiërs en een mexicaan.

Aandoenlijk, ergerlijk en triest tegelijkertijd is de manier waarop veel rijksten zich min of meer verontschuldigen voor hun exorbitante bezit. Neem zo'n Bill Gates: Jarenlang is Bill Gates de rijkste persoon ter wereld geweest en hij had dit nog kunnen zijn, maar hij heeft $30 miljard weggeven aan zijn “Gates Foundation”. ‘s werelds grootste liefdadigheid organisatie. Samen met miljardair Warren Buffet heeft hij 60 van de rijkste personen op aarde overtuigd om de “Giving Pledge” te ondertekenen, hiermee beloven de rijken om het grootste deel van hun vermogen te doneren aan het goede doel.

U ziet, het gaat om hebberigheid en macht, het is mijn geld dus ik bepaal wat ermee gebeurd. Je belazerd continu de boel, verkoopt rotzooi voor te veel geld, maakt veel winst ten koste van anderen en gaat dan uitdelen, maar op jouw voorwaarden!

Bij de Stripman kunt u vandaag in het bericht De Amerikaanse droom is een nachtmerrie lezen dat het verschil tussen arm en rijk alleen maar toeneemt. Programma's als "Extreme home makeover" illustreren de Verenigde Staten als 'loterij-economie'. De hele wijk verpauperd, de samenleving desïntegreerd, maar één gezin wint de prijs en die krijgen, mèt steun van de buurt want 'we zorgen zo goed voor elkaar', niet alleen een paleisje maar ook nog drie auto's als bonus!

De oorzaak zit vermoedelijk in het feit dat het vrije markt kapitalisme alle contact met de realiteit is verloren. Het gaat niet meer om economie, samenleven of zelfs maar producten of aandelen. Aandelen zijn ooit bedacht om zonder direct eigen startkapitaal toch iets waardevols van de grond te krijgen, een beloftevol bedrijf een kans te geven een nuttig product te maken. Als beloning voor het genoten vertrouwen ontving de aandeelhouder dan een deel van de winst. Maar product en bedrijf (aandeel)  zijn tegenwoordig van ondergeschikt belang, slechts de handel erin en de te behalen winsten zijn van belang. Al het andere is daaraan ondergeschikt. Winstmaximalisatie ten koste van alles is het dictaat.

Zo is geld verworden tot geweld, want voor de accumulatie van kapitaal op deze schaal is het nodig elders mensen uit te buiten. Denk aan de kleine handen die onze kleding of onze smartphones in elkaar knutselen. De manier waarop de markt ons dicteert om op hysterische wijze producten te vernieuwen en grondstoffen te verspillen, leidt elders tot ontbossing of vernietiging van landschappen en culturen om aan de vraag naar meer te voldoen.

Eerder deed ik een voorstel om de euro uit te breiden tot mondiale munt, beter is het vermoedelijk om het geld in zijn huidige vorm maar helemaal af te schaffen.

Rijk, rijker, rijkst

Nog zo'n lekker stel

Een fraai stel

geretoucheerd

Partijvoorzitter Mao, stevig geretoucheerd op deze foto, houdt in 1957 een lezing in Peking Foto AFP

S P R O N G

Mundo

Het is een beproefde truc in het kapitalistisch marktdenken en piramidespelen: de vlucht vooruit, schaalvergroting, de groei om de groei. Afgelopen week nog aanschouwelijk gemaakt in de sitcom "Two and a half men", als Alan geld van zijn broer leent, maar tegelijk ook van zijn moeder en andere familieleden zonder dat ze het van elkaar weten. Als hij daarna voorstelt de 'inleg' met aantrekkelijk rendement terug te betalen van het andere geleende geld resulteert dit in een nog grotere inleg van alle slachtoffers. Zo'n kans op snelle winst kan niemand weerstaan.
En als een bedrijf je boven het hoofd groeit is de standaard oplossing niet: rustig aan, pas op de plaats, consolideren. Nee schaalvergroten, overnames, fuseren, is dan het devies.
Dus lijkt mij nu het moment rijp om in plaats van Griekenland uit de eurozone te zetten, juist de eurozone te vergroten.

Waarom niet meteen één valuta voor de gehele wereld? De mundo?

Omdat er dan natuurlijk nationalistische sentimenten de kop op steken geven we iedere waarde een naam in een andere taal. Ik dacht een taal die past bij het gebied waar die waarde het meest in omloop is. In derde wereld landen zullen voornamelijk de lagere waarden 0.005 / 0.01 / 0.025 / 0.05 / 0.10 / 0.25 / 0.50 in omloop zijn.  In plaats van cent, stuiver of kwartje gaan die dan cedi, toegroek of nafka heten en we laten de munten slaan in de landen waar ze het meest gebruikt worden. Daar vinden we namelijk ook de grondstoffen voorhanden en het geeft die economieën een klein zetje. De waarde 1 gaat mundo heten en de waarden 2.5 / 5 / 10 / 25 reserveren we voor talen in de middenmoot dirham, peso, guaraní, yuan etc. De grote bankpapieren 50 / 100 / 250 / 1000 gaan naar de top 4: franc, mark, yen en dollar. [€ 500,= wisselen durft de Nederlandse middenstander of bankier nu al niet aan dus coupures groter dan waarde 250 zijn zinloos, $ voor duizend, streelt het ego van de amerikaan, maar die coupure is zo weinig in omloop dat de dollar snel vergeten zal zijn]
En ja, de rekeneenheid kwartje komt terug i.p.v. het vermaledijde kwintje, waar ik niet aan kan wennen en het is wel mijn idee!

Multi

Grieken, Romeinen, rokjesdag, bijltjesdag, schrecklich oder supergeil (zoeperkeil), met deze illustratie kan het nog alle kanten op.

Nostalgie

Daar gaat weer € 1.79 (6,70 / 15 x 4) verloren met de afschaffing van de strippenkaart.
Ik heb 'm niet vaak gebruikt, de kenner ziet het vast, het is al een heel oude - was vermoedelijk al lang niet meer geldig - maar toch wéér iets verloren gegaan.

Ik bedacht vandaag nog dat er ooit een restauratie in de intercity's aanwezig was, een coupé met een soort barretje en cafétafeltjes, waar versnaperingen geserveerd werden. Tegenwoordig schijn je in een zak te moeten schijten!

Eerder deze week sloot ook al het laatste postkantoor de deuren:



Via deze link is het gebouw aan de Neude spectaculair in beeld gebracht.

Post-it

Geconfisqueerd

Verlosser

NRC HANDELSBLAD donderdag 27 oktober 2011: 'De Verlosser' haakt af als het erop aankomt' [pagina 34-35]

Ciao Silvio !

 

De verdwaalde verbeelding [41] : De Italiaanse Verlokking.

Italiaanse kranten melden dat premier Berlusconi rond de jaarwisseling zal opstappen en dat er in maart in Italië vervroegde verkiezingen komen. [NOS.NL - 27-10-2011]

Z'n varieté-maatje heeft inmiddels (onvrijwillig) al het tijdelijke voor het eeuwige leven verwisseld.

Content

Onze logeétjes (7 en 9) waren afgelopen weekeinde zo inspirerend bezig met kleuren en plakken, dat ik zelf ook de schaar en plakstift er maar weer eens bij heb gepakt. "Knip en plak" was eigenlijk een serie bij de Vogelkrant, maar of die dozen ooit nog uitgepakt worden...?

Zouaven

De nieuwste aanwinst in de 'bibliotheca' is een boek over de Pauselijke Zouaven. Het is afkomstig uit de erfenis van mevrouw Rookvogelwachter, wiens overgrootvader samen met zijn broer als vrijwilliger toetrad tot het "Regiment der Pauselijke Zouaven". Deze Zuavi Pontifici verdedigden onder de regering van paus Pius IX de Kerkelijke Staat tegen de aanvallen van Victor Emanuel II, koning van Italië, en diens bondgenoot Giuseppe Garibaldi, in de periode 1861-1870.

De Paus richtte een oproep tot de katholieke jongeren in de wereld om hem te hulp te komen. Onder leiding van een Franse generaal werd het "Regiment der Pauselijke Zouaven" opgericht, waarin vrijwilligers uit diverse landen dienst namen. De zouaven werden aldus genoemd naar een dappere inheemse stam in Algiers, die zich aan de Fransen had onderworpen en waaruit een keurkorps van het Franse leger was gevormd, een soort voorloper van het vreemdelingenlegioen.

De Noordafrikaanse oorsprong van het regiment is nog terug te zien in het markante uniform, dat de zegswijze "je loopt er bij als een zouaaf " heeft opgeleverd voor iemand met wat slordige kledij. Die kleding zat ooit ook in de erfenis, maar is enkele jaren geleden aan een museum geschonken.

Met ruim 3.000 man vormden Nederlanders het grootste contingent. Het enthousiasme in katholieke kring was hier nog groot, in tegenstelling tot andere landen.

In 1870 bezette het Italiaanse leger het overgebleven deel van de Kerkelijke Staat.
De eenheid van Italië met Rome als hoofdstad was een feit. De Paus trok zich als vrijwillige gevangene terug in het Vaticaan. De zouaven verlieten de Italiaanse bodem.

bron: Wikipedia

Als blijvende herinnering aan de zouaven bouwden de Oudenbosschenaren onder de leiding van pastoor Hellemons de Basiliek van de H.H. Agatha en Barbara, een nabootsing van de grote Sint-Pietersbasiliek te Rome, met een standbeeld van de zouaven op het voorplein. In de jaren van het Rijke Roomsche Leven, pakweg de eerste helft van de twintigste eeuw, zouden veel oud-strijders met hun aanwezigheid in zouavenuniform hoogmissen en processies blijven opluisteren. De laatste Nederlandse zouaaf overleed kort na de Tweede Wereldoorlog. In Oudenbosch is ook het Zouavenmuseum gevestigd.

Toen ik voor het eerst van deze geschiedenis hoorde was mijn eerste gedachte wat een avontuur het voor die twee Hollandse boerenjongens moet zijn geweest om naar Italië af te reizen om daar een heilige oorlog te gaan voeren. Er werd verzameld in het Brabantse Oudenbosch, vervolgens reisde men met de trein naar Marseille. Het is 1860, de trein was koud 20 jaar bekend in Nederland !

Rookvogeldokter op voorpagina NRC

 

Daar stond 'ie ineens, ter illustratie van wat een vaag en verontrustend artikel over De zwarte dood.

De aanleiding is de verschijning van een artikel in Nature over het volledig in kaart gebrachte DNA-profiel van Yersinia pestis, de bacterie die in de 14e eeuw de zwarte en scharlaken dood over de wereld bracht. 

Het bewuste DNA is verkregen uit kiezen en botten afkomstig van pestdoden die zijn begraven op de Londense begraafplaats East Smithfield in de jaren 1348-50.

Wat blijkt? Het DNA uit de 14e eeuw wijkt niet noemenswaardig af van huidige stammen van de bacterie.

Huidige stammen? Jawel, de pest blijkt nog altijd rond te waren! Bijvoorbeeld in Mongolië, waar ik onlangs nog te gast mocht zijn. Gelukkig heeft Dr. Schnabel von Rauch er heden betere medicijnen tegen en sterven er wereldwijd nog maar enkele honderden patiënten per jaar ten gevolge van een besmetting met Yersinia pestis.

De overgang

Hij valt niet mee, de overgang. Ik heb het dan niet over AKI's, AHOB's of de hormonale transitie bij vrouwen boven een zekere leeftijd. Nee, ik bedoel de overgang van webstreepjelog naar webzonderstreepjelog die nu al bijna twee weken resulteert in helemaalgeenblog. Omdat iemand - een rampscenarioschrijver ? - heeft bedacht dat de overgang mooi gecombineerd kon worden met de overname van het Vkblog is dat ook niet meer bereikbaar. Gevolg: zowel de Vogelkrant en foto van de dag pagina's liggen eruit.

Van PCM en de Volkskrant had ik niet beter verwacht, die hebben de afgelopen jaren al vaker blijk gegeven van minachting voor de gebruikers van het Vkblog. Dus dat de stekker er op een gegeven moment zomaar uit zou worden getrokken - geschikt moment of niet - stond bij voorbaat al vast. Ik mag hopen dat alle voormalige Vk-bloggers hun abonnement op de papieren uitgave inmiddels hebben beëindigd, de kwaliteit liep al jaren terug.

U moet overigens niet denken dat ik klaag, de Volkskrant bood ons een aantal jaren een aardige speeltuin waar we gratis en voor niks onze gang konden gaan. Het is alleen niet erg chique om het experiment op deze manier te beëindigen, onafgehecht en zonder nazorg. Zo zijn de inlogcodes die nodig zijn om de overgang uiteindelijk te voltooien niet bekend bij weblog (logisch) en Vkblog niet meer in de lucht. Daar gaan gebruikers problemen mee krijgen.

Ook webstreepjelog was zo'n gratis speeltuintje waar ik geen enkel recht van klagen meen te hebben. De gang van zaken rond de overgang zegt wel iets over de wereld en geeft aanleiding daar toch enige kritische noten bij te plaatsen. Waarom heette webstreepjelog niet altijd al weblog bijvoorbeeld? Een veel makkelijker en logischer domeinnaam, maar blijkbaar 'in bezit' van een andere marktpartij (Sanoma?). Afijn, die partij achtte het opportuun weblogdenaam aan webstreepjelog te verkopen - of webstreepjelog aan te kopen en over te nemen.

De nieuwe (?) eigenaar SanomaMedia is een grote uitgever, toch lijkt de overgang ergens te gebeuren vanuit een zolderkamertje en uitgevoerd te worden door een handige klusjesman geassisteerd door een buurvrouw die nog wat gieg over had. [...]"In de komende uren wordt er veel extra servercapaciteit bij gezet om alles sneller te laten verlopen."[...] Ik vraag me dan toch af hoe dat werkelijk zit. Is zo'n webzonderstreepjelog dan bij SanomaMedia niet al bij voorbaat al een ondergeschoven kindje, dat in leven gehouden moet worden door iemand van de postkamer, in zijn vrije uurtjes, op een oude computer ergens in de kelder?

Of is het een symptoom van de tijd? Deze overgang is niet de eerste met onvoorziene problemen, herinnert u zich de millenniumwissel nog? Of de overgang naar de euro? Om over een nieuwe versie van het Windows-besturingssysteem maar te zwijgen. Wat vermoedelijk begon als angst voor de concurrentie is ingesleten tot een slechte gewoonte. Van een product dat gisteren uitkwam verschijnt vandaag al de verbeterde versie ! Maar ja de jongens en meisjes van marketing hadden het product dan ook al in de markt gezet vòòrdat de techneuten van ontwikkeling ook maar enig idee hadden hoe ze het in de praktijk moesten realiseren. Gevolg is dat niets meer volledig wordt uitontwikkeld en producten worden verkocht die niet naar behoren functioneren. Er wordt u een huis verkocht, maar zonder ramen en deuren, soms zonder trap naar de eerste verdieping.

Bij gratis internetspeeltuintjes als het Vkblog of webmetofzonderstreepjelog is dat nog tot daaraantoe. De aanbieder hoopt er geld of publiciteit mee te winnen en je weet dat je als gebruiker nergens op moet rekenen en als laagste in de pikorde staat. Helaas geldt dit ook voor betalende gebruikers, bijv. bij webmetofzonderstreepjelog -jawel, die zijn er ook. De gratis speeltuintjes bieden ook extraatjes tegen betaling, maar garanderen vaak niets.

In de snelle wereld van ICT bieden ook leveranciers van peperdure apparaten en software maar weinig garanties. Zo is de leverancier van het relatiebeheer en projectmanagement programma dat enkele jaren geleden werd aangekocht door mijn werkgever inmiddels failliet. Die software vormt het administratieve hart van het bedrijf, wat nu als er aanpassingen gedaan moeten worden, als er problemen optreden met dat programma waarvan ik weet dat er ook een ministerie op draait? Apparaten van honderden euro's worden waardeloos en rijp voor het grof vuil omdat een onderdeeltje van een paar centen kapot gaat en reparatie duurder blijkt dan een nieuw (verbeterd) apparaat.

Het zijn natuurlijk niet alleen de gratis speeltuintjes of de luxe speeltjes voor volwassenen waar dit probleem zich voordoet. Het kan niet anders dan dat er miljarden verdampen bij overheden en bedrijfsleven omdat producten (hard- en software) of diesnten (mensen en bedrjiven) niet blijken te bieden wat werd voorgespiegeld of verwacht mocht worden.

Rest me nog een compliment te geven aan de mensen achter OBA, die naar ik me voorstel echt vanuit een zolderkamertje en slechts met een paar mensen, in korte tijd een mooi alternatief voor het Vkblog-portaal wisten te realiseren. Nog altijd gratis en voor niks. Mij laat het verder koud, ik wacht het wel af, maar er zijn ook vast mensen die nu spijt hebben als haren op het hoofd, dat ze niet eerder gebruik hebben gemaakt van de OBA migratiemogelijkheid.

Sprong naar het Westen

Marco Polo vermeldt terloops in zijn verhaal dat hij voor de Grootkhan drie jaar gouverneur van Yangzhou is geweest, hij inde er ook de zoutbelasting. Daarnaast maakte hij als vertrouweling van de Khan diverse reizen door het Verre Oosten.

Kubilai Khan had goed begrepen dat hij bij het besturen van zijn wereldrijk zoveel mogelijk hulp kon gebruiken als hij krijgen kon. De Mongoliërs importeerden al kennis en kunde via krijggevangenen, een voorbeeld daarvan is de Franse edelsmid Guillaume Boucher die voor het paleis van Möngke Khan in Karkoram een wonderlijke fontijn maakte.

De Genghis-dynastie was ook de Nestoriaanse Christenen welgezind, omdat moeders en vrouwen van de Khans zich tot het geloof bekeerd hadden. Er wordt zelfs gesproken over een Pax Mongolia en een Mongoolse renaissance onder Kubilai. Hij maakte geen onderscheid tussen de verschillende religies in zijn rijk en bevorderde een vrije uitwisseling van kennis, ideeën en gedachten. De status die Marco Polo verwerft aan het hof past daar zeer wel bij.

Toen ik mijn eerste zoekwoord in Google intikte op zoek naar informatie en reisliteratuur over Mongolië stuitte ik vrijwel direct op de boeken van Tjalling Halbertsma. Tot mijn verrassing bleek Halbertsma als een hedendaagse Marco Polo niet alleen veelvuldig het Verre Oosten te bereizen, maar ook nog adviseur van de huidige 'Khan', Nambaryn Enkhbayar, minister-president in de periode 2000-2005.

De 4 boeken van Halbertsma die ik inmiddels bezit lezen als een trein door een mooie combinatie van persoonlijke reisverhalen met achtergrondinformatie over het land en de geschiedenis. Als rode draad loopt er steeds de reis van Rabban Sauma doorheen. Rabban Sauma is een soort tegenligger van Marco Polo en de Chinese ontdekker van Europa. Hij reist namelijk in dezelfde periode maar in tegengestelde richting van Peking, via Bagdad, naar Rome, Genua en Parijs.

Rabban Sauma en zijn metgezel Mar Markos zijn beide Nestoriaanse Christenen en hun reisdoel is eigenlijk Jeruzalem. Door het tumult van de kruistochten is Jerusalem echter onbereisbaar. Ze belanden in Bagdad alwaar Mar Markos in 1281 tot patriarch Yaballaha III wordt verkozen. Rabban Sauma zal later doorreizen naar Europa, maar nu met een diplomatieke missie. Hij moet onderzoeken of er een verbond gevormd kan worden tussen het Chinees-Mongoolse rijk en Europa - tussen de Khan en de Paus - om gezamelijk de snel groeiende Islamitische rijken in het Midden Oosten te kunnen verslaan. Sauma ontmoet daadwerkelijk de Paus in Rome en ok de Franse en Engelse koningen, maar keert terug zonder concrete toezeggingen m.b.t. een alliantie tussen oost en west.

Halbertsma suggereert de mogelijkheid dat Rabban Sauma en Marco Polo elkaar op een Italiaans terras tegen hadden kunnen komen. Waarbij Sauma aan Polo onder het genot van een karafje Chianti het verhaal van zijn reis verteld...

Onzichtbare steden

Nog een boek waarin Marco Polo en Kublai Khan een hoofdrol vertolken: "De onzichtbare steden" van Italo Calvino.

" Het is niet gezegd dat Kublai Kan alles gelooft wat Marco Polo zegt als hij hem de steden beschrijft die hij op zijn onderzoekingstochten heeft bezocht, maar de keizer der Tartaren blijft zeker met meer nieuwsgierigheid en aandacht naar de jonge Venetiaan luisteren, dan naar enige andere bode of verkenner."

Ook Kublai Khan èn Calvino zinspelen op een groot aandeel van de fantasie in de verhalen van Marco Polo. Er wordt gezegd dat de 55 beschrijvingen van steden die in het boek staan eigenlijk de verschillende aspecten van één stad (Venetië, Marco's geboortestad ?) belichten. De beschrijvingen van de steden worden afgewisseld met filosofisch getinte dialogen tussen Marco en de Khan. Zo vraagt de Khan aan Marco:
"'Reis jij om je verleden opnieuw te beleven?' [...een vraag...] die ook zo geformuleerd had kunnen worden: 'Reis je om je toekomst terug te vinden?'  En het antwoord van Marco: '[...] Een reiziger herkent het weinige dat van hem is door het vele te ontdekken dat hij niet gehad heeft en nooit zal hebben.' "

Het boek besluit met:
"[...] Polo: 'De hel van de levenden is niet iets wat zal zijn; als er een is, dan is het de hel die hier al is, de hel die wij dag in dag uit bewonen, die we vormen door onze samenleving. Er zijn twee manieren om er niet onder te lijden. De eerste valt velen makkelijk: de hel aanvaarden en er deel van gaan uitmaken tot je op het punt bent gekomen dat je hem niet meer ziet. De tweede is riskant en vereist ononderbroken aandacht en studie: zoeken en weten te herkennen wie en wat er, te midden van de hel, geen hel is, dat laten voortduren, en er ruimte aan geven.' "

Al surfend op het net om een passende illustratie te vinden, want mijn eigen exemplaar van het boek heeft geen tot de verbeelding sprekende omslag, kwam ik op http://onzichtbaresteden.nl/ waar door kunstenaars vervaardigde prenten te vinden zijn, voor elke door Marco beschreven stad.

Tot slot vind ik het zelf opmerkelijk dat Calvino Marco 'onzichtbare steden' laat beschrijven aan een vorst afkomstig van een volk dat feitelijk geen steden kende. De Mongoolse ruiters van de gouden horde waren en zijn  nomaden, die met hun ronde vilten gers het grazende vee volgen. Pas de voorganger van Kublai, Möngke Khan, bouwt een (stenen) hoofdstad: Karkoram. In de tijd van Genghis Khan, nog amper twee generaties eerder, bevond de hoofdstad van het rijk zich waar de tent van de Khan op dat moment stond. Een paleistent, op wielen weliswaar voortgetrokken door ossen of yaks, de eerste woonwagen zoals te zien op de biljetten van 500 Togrog.

En zelfs nu zijn er in de hoofdstad Ulaanbaatar nog hele ger-wijken, de traditionele vilten tent blijkt beter geschikt voor de extreme winter dan goedkope moderne huizen van hout of steen.

Wahrheit und Dichtung

Waar tegenwoordig wordt getwijfeld aan de echtheid van Marco Polo's reizen en zijn reisverslag, daar zijn Wahrheit und Dichtung bij Umberto Eco natuurlijk in goede handen. Deze meester op het grensvlak van feit en fictie laat in de roman "Baudolino" de gelijknamige hoofdpersoon ook richting Mongolië afreizen.

De uit het schimmige en altijd mistige Italiaanse Piemonte afkomstige Baudolino raakt in het gevolg van keizer Frederik Barbarossa verzeild in de vierde kruistocht (1202-1204) en de daarop volgende plundering van Constantinopel door de 'vrome' pelgrims. Hij beleeft tal van avonturen, maar het belangrijkste behelst de zoektocht naar de Presbyter Johannes, een legendarisch Christelijk heerser in het Verre Oosten, waar hij tijdens zijn studietijd in Parijs over heeft gehoord.

Deze Presbyter Johannes, ook bekend als Pape Jan of Prester John, zou een rijk bezitten dicht bij het paradijs en het geheim kennen van het eeuwige leven. Omdat Baudolino en zijn vrienden daar wel naar op zoek willen fabriceren ze een brief zogenaamd afkomstig van Presbyter Johannes aan de keizer, waarin het rijk en de rijkdom van Johannes breed worden uitgemeten. Baudolino en kornuiten proberen zo de keizer ertoe te overtuigen een expeditie te financieren om het rijk van Presbyter Johannes te ontdekken.

De brief die Baudolino c.s. verzinnen bestaat echt, in 200 diverse middeleeuwse handschriften en later ook in wel 14 gedrukte versies. Ook Marco Polo maakt in zijn reisverslag melding van het rijk van Presbyter Johannes en situeert het ergens in Mongolië. Marco Polo en Van Ruysbroeck komen beide ook Christenen tegen tot in de verste uithoeken van China.

Het betreft Nestorianen, een afsplitsing van het Christendom na het schisma van Efeze (431 n.Chr.). De volgelingen van Nestorius geloven dat Jezus zowel mens als God was op Aarde. De Nestoriaanse gedachte leeft nog onder de leden van de Kerk van het Oosten, die vandaag de dag nog voornamelijk aanhangers heeft in Syrië. Er is ook daadwerkelijk een christelijk heerser geweest in Binnen-Mongolië (tegenwoordig een autonome provincie van China) en langs de zijderoute zijn diverse archeologische vondsten bekend die wijzen naar Nestorianen in de periode tussen 700 en 1400 na Chr.


Op hun zoektocht naar het rijk van Presbyter Johannes, dat ze overigens niet vinden, ontmoeten de vrienden wel talloze andere mythische en legendarische figuren: de antipoden, met één gigantische voet; mensen zonder hoofd; met hondenkoppen; etc. Het is een verzameling anomaliën, zoals we die ook vinden in Plinius' beschrijving van de wereld, de "Hypnerotomachia Polyphili" en in Gene Roddenberry's "Startrek".

Wonderen van de Oriënt

Bij de voorbereidingen voor mijn reisje naar Mongolië hoort vanzelfsprekend wat inlezen. Een mooie gelegenheid om de 'Bibliotheca' weer eens aan te vullen met wat nieuwe titels. De eerste is "Il Millione", het reisverslag van Marco Polo uit 1298. Volgens het verhaal reisde Marco, samen met zijn vader en oom, over land dwars door Azië naar de zomeresidentie van Kublai Khan in Cambalu (Shangdu). Hij bezocht vele provincies in Zuid-Oost Azië en reisde buitenom (over zee) terug tot Hormoez en vervolgens via het Midden-Oosten weer terug naar Italië.

Ten tijde van Marco's reizen was het Mongoolse rijk op de top van zijn macht. Het rijk van Kublai Khan, gesticht door zijn grootvader de fameuze Genghis Khan, strekte zich inmiddels uit over heel Azië ten noorden van de Himalaya, grote delen van Indië, Perzië en het Midden-Oosten. Het is vermoedelijk het grootste rijk uit de geschiedenis en de Mongolen stonden reeds aan de poorten van Europa.

Al in 1241 stonden de Mongoolse ruiters aan de Donau. Zij hadden reeds bloedbaden aangericht in Polen en Hongarije en stonden op het punt Europa binnen te vallen, toen plots de aanval werd stopgezet. Alle aanvoerders werden teruggeroepen omdat de toenmalige grootkhan Ogedei, een zoon van Genghis was gestorven.

Genghis Khan (1206-1227) verenigde de Mongoolse ruitervolken en vormde de basis voor een rijk dat éénvijfde van de wereld zou beslaan. Onder Ögedei Khan (1229-1241) en Güyük Khan (1246-1248)werd het rijk verder uitgebouwd. Möngke Khan (1251-1259) zou de eerste hoofdstad laten bouwen, Karakoram in Mongolië, en de administratie binnen het rijk verbeteren.

Kublai Khan (1260-1271) de jongere broer van Möngke zou de stichter worden van de Chinese Yuan-dynastie, hij verplaatste de hoofdstad vanuit Mongolië naar Khan Balek in China, dat de oorsprong vormt van het huidige Peking. Kublai bleef Khan voor de Mongolen maar werd nu ook keizer van China.

Marco Polo staat bekend als één der eerste ontdekkingsreizigers, daarnaast zou hij de pasta (spaghetti) naar Italië hebben gebracht. Maar tegenwoordig wordt eraan getwijfeld of Marco wel echt in China is geweest, omdat er bijv. in China nergens iets over zijn bezoek is vermeld terwijl andere vroege westerse reizigers wèl genoemd worden - zoals de Vlaming Van Ruysbroeck (1251). Polo zou niet verder zijn gekomen dan het Midden-Oosten of Perzië, z'n 'reisverslag' zou een verzameling zijn van wat hij van anderen heeft vernomen aangevuld met z'n eigen fantasie.

mini Naadam festival

Ter voorbereiding op m'n reis naar Mongolië binnenkort bezocht ik vandaag het Naadam feest om de hoek. Oorspronkelijk was het een religieus festival, maar nu herdenkt het de revolutie in 1921 toen Mongolië zichzelf onafhankelijk verklaarde. Het festival wordt ook wel het "Eriin Gurvan Naadam," (эрийн гурван наадам) genoemd, dat "de drie mannelijke spelen" betekent. De spelen zijn Mongools worstelen, paardenraces en boogschieten.

Met de botte bijl

Het viel te verwachten, want het was een groot succes. Gestart als experiment en vervolgens grootschalig toegepast omdat het èn kosten bespaart èn betere resultaten geeft: een paar uur hulp op maat aan huis is goedkoper dan opname in een dure instelling, dat snapt uw neefje van 10 ook wel.

Het PersoonsGebonden Budget, daar hebben we het over - werd vandaag afgeserveerd door staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten-Hyllner (CDA) van Volksgezondheid in haar visie op de AWBZ.

De regeling die ervoor zorgt dat velen niet behoeven te worden opgenomen in een - veel te dure, inefficiënte - zorginstelling gaat aan z'n eigen succes ten onder. Logisch ook. Want waar eerst een centraal orgaan de aanvragen beoordeelde en de budgetten verdeelde wordt één en ander nu versnipperd behandeld door vele gemeentelijke diensten die een accurate uitvoering frustreren en onnodig ingewikkeld en duur maken.

Kon men vroeger een vrij eenvoudige aanvraag indienen, tegenwoordig behoef je een 'zorgmakelaar' om je wegwijs te laten maken in het doolhof van uitvoeringsorganen en -regels. Opeenvolgende kabinetten willen ons steeds doen geloven dat het onze schuld is - die van de burger - waarom er steeds bezuinigd moet worden en alle publieke sectoren in de uitverkoop moeten worden gedaan. We zouden een te groot beroep doen op die overheid.

Het is echter de bureaucratie zelf dat het waterhoofd van de samenleving vormt. Energiebedrijven moesten geprivatiseerd worden en gaan concurreren - de burger moest een keuze hebben. Vervolgens werden er zoveel regels rond levering en distributie bedacht dat de markt verstopt zit, onnodig ingewikkeld en oneerlijk is dat je een 'energiemakelaar' nodig hebt om de juiste keuze te kunnen maken en om de fouten in de rekeningen te kunnen ontdekken. Ik had er afgelopen week één over de vloer.

Of neem de pensioenwetgeving. De AOW afbouwen (te duur), iedereen verplichten zich bij te verzekeren, maar fatsoenlijke regels opstellen of toezicht houden op wat er vervolgens met ons bijeengebrachte geld wordt gedaan ho maar! Niet de verzekeraars maar de verzekerden (werknemers en werkgevers) krijgen de risico's van tegenvallende resultaten, of verkeerde prognoses te verwerken. In het geval van meevallers en 'vette' jaren gaat de winst natuurlijk wèl naar de verzekeraar.

Kaartenhuis

Zelf maak ik wel eens een bouwplaatje, soms best een lastige vind ik dan. Zaterdagavond zag ik in een aflevering van Poirot hoe deze een kaartenhuis bouwde, om z'n gedachten te ordenen. Ik moest toen meteen aan deze site van Bryan Berg denken, daar is te zien hoe Brian met speelkaarten niet alleen kaartenhuizen maar hele kaartensteden stapelt. Typisch gevalletje Wu Wei.

Pencilcarving

Pencilcarving of potloodsnijden is bij ons thuis exemplarisch voor een zeker soort vreemde hobby's. Je zou het ook japanse, of meditatieve hobby's kunnen noemen - er komt veel Wu Wei , aandacht en geduld bij kijken.
Ik ontdekte pencilcarving jaren terug bij toeval op het web: http://www.infofreako.com/jad/enpitsu-e.html
Het is een - in het engels vertaalde - japanse pagina waarop potloden te zien zijn die in de meest onwaarschijnlijke manieren zijn 'versneden' tot kleine kunstwerken.

Hieronder enkele resultaten van mijn eigen bescheiden pogingen:

Maar zoals gezegd, pencilcarving staat voor meer. Volgende berichten over hobby's met een hoog wu wei-gehalte zal ik dus labelen met het trefwoord pencilcarving.

Nieuwe stek

 Helemaal zeker ben ik er nog niet van, maar het ziet er naar uit dat ik hier mijn nieuwe stek gevonden heb. Nu het Volkskrantblog op z'n laatste benen loopt moest worden uitgeweken naar elders. Er is een forse leegloop te constateren en de het aantal foutmeldingen neemt - in ieder geval bij mij - met de dag toe.  Als ik nog door wil bloggen tenminste.
In Blogger heb ik - in ieder geval voorlopig - een goed alternatief gevonden, gebruiksvriendelijk en naar het zich laat aanzien met voldoende mogelijkheden. Ik ga er de komende tijd aan de slag om in de praktijk te kunnen ondervinden of ik er tevreden mee ben.

Spreeuwenshow

Gisteren deze video gemaakt van spreeuwen die zich verzamelen om een slaapplaats te zoeken voor de nacht.