Nieuwe plagen

Vandaag de start van een nieuwe serie bijdragen waarin ik niet alleen aandacht zal besteden aan de grote plaag van vandaag de dag, maar ook aan andere nieuwe plagen.

Als eerste een toevoeging voor het Gele Boekje na OK en oud-politici het derde woord onder de O:

ondernemer

Het woord ondernemer lijkt eenzelfde lot beschoren als manager een aantal jaren terug. Overal duikt het woord tegenwoordig op. Her en der wordt de ondernemer voorgespiegeld als zijnde de nieuwe Hercules, held van deze tijd. Alsof de noodgedwongen zelfstandig geworden postbodes en pakjesbezorgers de wereld zullen redden. Politiek en media hebben de ondernemer prominent op de agenda geplaatst. Regelgeving, fiscale regelingen voorop, moeten het ondernemersklimaat bevorderen. Het scheelt net niks of de ondernemer mag standaard gebruik maken van de busbaan. Het lijkt erop dat niemand meer in loondienst werkt. Vroeger had je arbeiders en bazen. Sommige van die bazen groeiden uit tot ondernemers (eindbazen). Anthony Fokker, Albert Plesman, Frans Swarttouw, Paul Fentener van Vlissingen, de Dreesmans of Brenninkmeijers, dat waren ooit enkele van de bekende namen van de 'captains of industry' in ons land, daar paste het predicaat ondernemer. Dat waren mannen waarvan je vermoedde dat ze hun partijtje meebliezen in het wereldorkest.
De bakker op de boek, de buurtsuper, de schilder, de makelaar en de loodgieter, dat waren kleine zelfstandigen of 'middenstanders'. De rest van de bevolking was gewoon arbeider, loonslaaf. Samen met industriële bedrijfstakken als scheepsbouw, textiel en machinebouw verdween de arbeider (althans in naam) naar China en andere delen van het Verre Oosten. De 'dikke-deur' van Pipo was niet direct een sympathiek personage, maar beter te verteren dan de ondernemer van tegenwoordig nu iedere onbenul, met of zonder bedrijfskapitaal of personeel, die 'social-media-content' produceert als of hij lijdt onder Montezuma's revenge, zich er met enig dedain op laat voorstaan ondernemer te zijn en meent daaraan bijzondere privileges te kunnen ontlenen.

NowGo wordt OHRA. Of hoe de paarse krokodil toch weer in z'n eigen staart bijt.

Ik had vroeger een oom die naast zijn reguliere baan in zijn vrije tijd verzekeringsagent was, de welbekende tussenpersoon, bij Nationale Nederlanden, toen nog bekend als de Nationale.

Logischerwijze liepen veel verzekeringen bij ons thuis dus bij de Nationale. Het persoonlijke contact met de tussenpersoon, de oom, leverde soms premievoordeel en snelle schadeafhandeling op en de oom verdiende er zo ook wat aan.

De oom hield ermee op. Voor de autoverzekering kwam mijn moeder terecht bij het Hooge Huys, een verzekeraar die het als een der eersten stelde zonder tussenpersonen en daardoor gunstige premies in rekening bracht.

Via wat omzwervingen kwam ik voor mijn autoverzekering, mede door het erven van de auto, uiteindelijk ook bij het Hooge Huys terecht dat inmiddels Proteq heette en onderdeel was van SNS Reaal. Proteq werd enige jaren geleden NowGo, dat nu inmiddels weer is overgenomen door, u raadt het al Nationale Nederlanden, die de verzekering voortzet onder de merknaam OHRA, van de paarse krokodil.

In de jaren tachtig van de vorige eeuw nam de privatisering van de publieke sector een aanvang. Eén der eerste sectoren was de telecom markt. Internet en mobiele telefonie namen een serieuze vorm aan en de toenmalige PTT verloor haar monopolie.

Zelf kwam ik voor mijn internetabonnement terecht bij WorldOnline, waarom weet ik niet meer, vast iets met prijs-kwaliteit-verhouding. WorldOnline groeide als een malle maar kwam ten val samen met Nina Brink. Het bedrijf werd opgekocht door het Italiaanse Tiscali. De Nederlandse activiteiten werden later werk opgekocht door Telfort, de prijsvechter van KPN. KPN, de opvolger van de telefoontak van de PTT, heeft het merk Telfort inmiddels laten varen en ik ben dus weer terug bij af: de KPN.

Mijn werkgever sloot ooit een pensioenverzekering voor mij af bij Reaal, dat werd SNS Reaal, dat ging stuk en die pensioenverzekering gaat verder onder de vlag van Zwitserleven, een onderdeel van de VIVAT-groep. Die VIVAT-groep is inmiddels verkocht aan de Chinese verzekeraar Anbang Insurance Group Co.Ltd. Of ik mijn pensioen uiteindelijk uitbetaald krijg in Yen weet ik niet, maar het  'zwitserleven' dat Kees Brusse ooit voorstond zit er voor mij vermoedelijk niet meer in.

Zo ziet u maar dat de fabel van de 'vrije markt' en de 'privatisering' vooral het grootkapitaal geen windeieren legt, maar dat de gewone consument er weinig aan heeft.

Koop een ander product of neem een andere aanbieder, zult u zeggen. Maar weet u wie er achter al die merken schuilgaan? De banktak van SNS Reaal heet nu Volksbank, de ASN-bank is daar een onderdeel van, de KNAB-bank valt onder AEGON.
Veel merknamen die elkaar op leven en dood lijken te beconcurreren dragen hun winst uiteindelijk af in dezelfde zakken, ook voor de producten in de supermarkten is dat niet anders.