vrijdag 6 december 2013

Honden zijn het, allemaal !

Afgelopen week heb ik een upgrade uitgevoerd voor mijn Samsung tablet. Er was een nieuwe versie beschikbaar van het android besturingssysteem naar versie 4.2.2. Ondanks de grappige benaming, jelly bean, pakte dit minder grappig uit. Na de upgrade werkte de e-mail applicatie niet meer, dit vertraagde ook nog eens dit de algehele werking van het apparaat. De eerste gedachte is "oeps, iets verkeerd gedaan zeker" om vervolgens te proberen het probleem te verhelpen. Maar het terugzetten van instellingen op een tablet blijkt lastiger dan gedacht. Je raadpleegt dan eens de informatie van de fabrikant, maar daar is geen oplossing te vinden.
Internet biedt via fora uiteindelijk de, niet erg elegante, oplossing: e-mail applicatie verwijderen en accounts opnieuw instellen. (Daarmee ben je dan wel je oude mails kwijt.) Achteraf blijkt de upgrade al vanaf 19 november beschikbaar en doet het probleem zich alleen voor bij Samsung Galaxy Tab2 modellen.

Ondanks het feit dat mijn tablet veel, soms te veel, zelf kan en ook doet, blijkt alles toch mensenwerk. Ergens is iemand gewoon een spatie of komma vergeten in te toetsen en de boel loopt vast. Dat kan natuurlijk gebeuren. Maar waarom niet even een melding hiervan op internet geplaatst Samsung? Dat scheelt veel gebruikers ergernis, vertwijfeling en ellende. Net als vele anderen blaat Samsung op de site wel over klantvriendelijkheid en biedt naar eigen zeggen e-mail ewn chat ondersteuning. In de praktijk komt daar weinig van terecht. E-mails blijven onbeantwoord en de chatsessie start ook maar niet. Hoeft ook allemaal van mij niet, maar een simpele mededeling omtrent de storing met een mogelijke oplossing is toch niet teveel gevraagd?

Vroeger gaven we Bill Gates overal de schuld van. Die is al lang rentenieren en Steve is dood. Tegenwoordig weten we wel beter: het zijn allemaal honden! Omzet is het enige dat telt. Daarom worden er zoveel modellen, versies, en andere vernieuwingen gelanceerd. Zodat wij ons laten verleiden dan toch maar een nieuw model of versie aan te schaffen.

Trouwens, de Amerikanen liggen de laatste tijd nogal onder vuur (terecht overigens) wegens vermeende privacyschending. Maar hoe zit het met onze Aziatische 'vrienden'? Wie weet wat de kinderen van de gele draak allemaal niet al meteen in de hardware inbouwen om de wereld in de gaten te houden?

zondag 17 november 2013

kleurendoof



Al sinds ik mij kan heugen zijn chocoladeproducten (repen,  letters, hagelslag, etc.) onderworpen aan een kleurcodering: blauw voor melk en rood voor pure chocolade. In wat mindere mate geldt dat ook voor groen (met nootjes) en paars (met rozijnen).

Wat schetst mijn verbazing bij het zien van het eerste schoenkado dit jaar? De letterpiet bij Verkade blijkt helemaal de kluts kwijt geraakt en heeft de kleurcodes pardoes verwisseld.
Heeft hij zitten slapen, of is hij door de internationale discussie over zijn zwartzijn zo in de war geraakt dat hij zich even niet meer kon herinneren welke kleur bij welke smaak hoort?

Of zouden we gewoon te maken hebben met aandachttrekkerij van de afdeling marketing?

vrijdag 25 oktober 2013

Caminho

17 oktober verscheen in NRC handelsblad het laatste verslag in woord en beeld van Tosca Niterink en Anita Janssen van de pelgrimsroute die zij samen liepen in Brazilië, de Caminho da Fé. Eén passage daaruit wil ik hier citeren:

"We hebben de Caminho da Fé netjes uitgelopen. Onze wandelstempelkaart is helemaal vol en afgetekend. Al zei Annie wel eens schertsend, in verband met mijn rookgedrag (als ik een berg oploop doe ik dat het liefst met een sigaret in mijn mond want dan gaan mijn longen open) dat ik niet de Caminho da Fé liep, maar de Caminho da Fume."

vrijdag 20 september 2013

Helden op sokken

Hij hangt er zeker al een week, de billboard van Zeeman. Maar vandaag zag ik het opeens: het is een geinige remake van een Red Hot Chili Peppers poster.






vrijdag 13 september 2013

Onmogelijke keuze

Afgelopen woensdag was bij de BOS de prachtige documentaire "The only son" te zien.

In het kort:
De toekomstplannen van de Tibetaanse Pema staan onder grote druk. Hij is verwesterd, studeert inmiddels in Nederland en gaat terug naar het afgelegen gehucht in de bergen op de grens tussen Nepal en Tibet, naar zijn traditionele ouders. Die vragen het onmogelijke van hem. Jaren geleden heeft zijn vader hem met drie van zijn zussen naar een weeshuis in Kathmandu gebracht, voor een opleiding en een betere toekomst. Eén oudere zus bleef achter om  thuis te helpen in het huishouden, maar die is inmiddels getrouwd, uitgehuwelijkt aan een lokale echtgenoot, en heeft nu haar verplichtingen tegenover diens familie. De ouders zitten nu dus zonder kinderen, zonder hulp, en verlangen van Pema dat hij naar huis terug komt om te trouwen en zijn familieverplichtingen te vervullen, het land te bewerken en zijn ouders te onderhouden.

Het drama van ontwikkeling en de voortschrijdende beschaving teruggebracht tot een persoonlijk dilemma. Schuldigen kun je niet aanwijzen, maar allen zijn verliezers in deze culturele spagaat. De ouders dachten er ooit goed aan te doen door de kinderen elders onder te brengen, maar blijven nu alleen achter. De kinderen hebben geproefd van een wereld die groter, verscheidener en vrijer is dan thuis. Zij kunnen niet meer terug, gewend geraakt aan het leven in de (moderne) wereld. Het oudere van de drie zusjes is vanuit Nederland geadopteerd en maakt bij het bezoek aan de ouders een ontheemde indruk. Ze lijkt er meer op vakantie te zijn dan thuis, spreekt vrijwel geen Nepalees/Tibetaans en Pema moet voor haar alles in het Engels vertalen.

Je ziet de jongen worstelen met de onmogelijke keuze. Hij zou graag z'n ouders terwille zijn, maar kan gewoon niet meer terug naar een zo eenvoudig leven in de afgelegen bergen. Om er te komen moeten ze met twee binnenlandse vluchten, de laatste brengt ze naar een landingsstrip op tien dagen te voet van de ouderlijke vallei. Die afstand leggen ze af als "toeristen" zoals Pema zegt. Dat betekent met een gids, tenten en pakpaarden voor de bagage. De enige oplossing die Pema ziet is dat zijn moeder naar Kathmandu verhuist, daar wonen de twee jongere zussen nog in het tehuis. Daar kan hij een gerieflijker leven voor haar regelen. Ook zou hij eventueel iemand in kunnen huren om het land van de familie te beheren. Maar de moeder ziet daar niets in. Vermoedelijk terecht, oude bomen moet je niet verplanten.

Dit individuele geval illustreert een wereldwijd probleem, het probleem van ontwikkeling en vooruitgang. Het laat de achilleshiel zien van ons streven iedereen onderwijs en betere levenskansen te bieden. Ontwikkeling en groei zorgt er namelijk ook voor dat kinderen hun eigen milieu overstijgen. Vooruit kan altijd, maar terug is lastig zo niet onmogelijk. Diezelfde groei en ontwikkeling heeft in Europa de afgelopen eeuw ook al geleid tot de ontvolking van het platteland, een sterke afname van het aantal boeren en de vereenzaming van ouderen op het platteland.

Hoe groter de sprong is die een kind maakt, hoe groter de oorspronkelijke afstand is zowel fysiek als cultureel tot de moderne wereld, hoe lastiger het wordt terug te keren en een plek te vinden in de traditionele samenleving. Waar Pema zich geen voorstelling meer kan maken van een zo geïsoleerd leven in de bergen, daar twijfelt zijn jongere zusje uit Kathmandu nog. Blijkbaar denkt zij - met moeite - nog terug te kunnen. De oudste zus is altijd in haar geboorteland gebleven, zij ervaart het leven daar alsmede de bijbehorende moeilijkheden en verplichtingen als vanzelfsprekend.

Ik zou bijna een pleidooi houden om kinderen in dergelijke afgelegen leefgemeenschappen maar niet standaard naar school te sturen, ze niet wereldwijs te maken, zodat de eigen leefomgeving een mogelijkheid blijft. Bovendien wat moet je als yakherder met de kennis van wiskunde-B of economie? En is ons moderne leven wel zoveel beter? Fysiek staan we er dan wellicht beter voor omdat medische voorzieningen, gerieflijke huisvesting en voldoende voeding ruim voorhanden zijn. Zelf kan ik mij geen betere leefomgeving voorstellen, maar geldt dat voor iedereen? Ook als je in de bijstand zit, slechtbetaald fysiek zwaar werk doet, of zestig uur in de week moet werken met veel stress om de hypotheek en de studie van de kinderen te kunnen betalen? Maar om al die kinderen dan maar een kans op een 'beter' bestaan te ontzeggen is ook geen optie.

Het blijft een lastig probleem en de keuze die Pema moet maken zal altijd onbevredigend zijn. Of hij nu kiest voor zichzelf en de vooruitgang of voor z'n ouders en de traditie, altijd zal er iets blijven knagen. Een pracht documentaire! Nog te zien op uitzending gemist.

donderdag 12 september 2013

NINE ELEVEN

Gisteren was het al weer 12 jaar geleden dat de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon plaatsvonden, we zijn er blijkbaar nog steeds vol van getuige de stroom aan films en documentaires die deze week op televisie te zien zijn. Zo zag ik gisteravond "102 minutes that changed America" een montage van professionele en amateurbeelden gemaakt in de uren die volgden op de crashes in Manhattan.

Wat je ziet zijn ontreddering, ongeloof, paniek, hulpeloosheid, maar vooral ook onvermogen. Wanneer er echt een ramp van zo'n ongelooflijke omvang plaatsheeft blijkt er weinig aan te doen. Ze mogen dan later de 'helden van 9/11' genoemd worden, de beelden laten zien dat brandweer en politie feitelijk niets kunnen betekenen.
In de chaos die volgt op de aanslag zijn voltallige korpsen hulpverleners weliswaar gemobiliseerd en op weg richting rampplek, maar ze kunnen er niet komen of als ze er al zijn lopen ze maar wat met de ziel onder de arm omdat niemand goed weet wat te doen.

Een aantal hulpverleners weet de torens te bereiken en doen een vergeefse bluspoging, maar een brand veroorzaakt door een inkomend vliegtuig blijkt niet zomaar even te blussen! Er is ongetwijfeld nog een groot aantal mensen geëvacueerd en gered, maar voor hen die verbleven op of boven de etages van de inslagen was het bij voorbaat een verloren zaak.

George Bush, ergens op bezoek bij een school, die eerst niet goed snapt wat er aan de hand is en later verklaart dat de situatie onder controle is. Hulpdiensten, generale staf en veiligheidsdiensten zijn in stelling gebracht. Maar waarvoor? Het kwaad is al geschiedt, de ramp is al gebeurd, de daders hebben zichzelf al terechtgesteld, wat volgt is holle retoriek.

Verbazingwekkend is het relatief geringe aantal slachtoffers, ca. 3.000 maar. Ter vergelijking: dagelijks komt in Nederland alleen al zeker één persoon om het leven in het verkeer, dat zijn er dus ieder jaar zo'n 350. De aanslagen vonden plaats om ongeveer negen uur 's morgens lokale tijd, het kantoorleven in het zakencentrum en de torens zelf was blijkbaar nog niet in volle gang. Iedereen die nog niet binnen was had geluk, de metro werd gesloten, de wegen afgezet, ze konder er niet meer in. Eén of twee uur later en het aantal slachtoffers was ongetwijfeld vele malen groter geweest. Foutje in de planning of een bewuste keuze van de daders?

Het blijft natuurlijk een stunt van jewelste. Die arrogante amerikanen op symbolisch belangrijke plekken op eigen grondgebied treffen. Sinds de eigen burgeroorlog hebben ze niet meer gevochten in eigen land, afgezien van bendeoorlogen en de oorlog tegen de eigen onderklasse dan. Wel vallen ze te pas en te onpas met een soort vanzelfsprekende morele rechtvaardiging als zelfbenoemde 'politiemannen van de wereld' andere landen binnen, waarbij talloze burgers slachtoffer worden van klinische bombardementen en (raket-)aanvallen met onbemande toestellen.

Helaas, de boodschap is niet overgekomen. De aanslagen hebben averechts gewerkt, zoals valt te verwachten. In plaats van zich eens achter het oor te krabben en stil te staan bij de eigen rol in wereld, eens na te denken waarom iemand zo'n ramp wil veroorzaken, zich af te vragen of het wel wenselijk is je altijd overal (militair) mee te bemoeien, heeft het de amerikanen alleen maar strijdbaarder, agressiever en irritanter gemaakt. Na Korea, Vietnam, Argentinië, Midden-Amerika, Somalië, Irak, Afghanistan en Libië staan ze nu al weer in de startblokken om Syrië binnen te vallen. Het is dat andere onruststokers als Rusland en China ze er nog even van weerhouden.

Al met al hebben de aanslagen van 12 jaar geleden alleen maar ellende opgeleverd. Allereerst natuurlijk voor de direct betrokkenen, de slachtoffers en hun nabestaanden. Maar ook voor ons gewone burgers in de rest van de wereld heeft de reëele mogelijkheid van een aanslag op dergelijke schaal vervelende gevolgen gehad. In hun streven naar het ophouden van een schijnveiligheid hebben de verzamelde overheden, de amerikaanse voorop, een repressie- en controleapparaat in het leven geroepen dat veel overlast en ongemak veroorzaakt. Denk bijvoorbeeld hoeveel lastiger en oncomfortabeler vliegen is geworden door alle veiligheidsmaatregelen waarmee de gewone reiziger wordt lastiggevallen, of denk aan de hoeveelheid informatie die over ons wordt verzameld. Het zal de echte terrorist nauwelijks een strobreed in de weg leggen, maar heeft vele brave burgers al heel wat ellende bezorgd.

vrijdag 31 mei 2013

Het is 2013.


Het is 2013. Door bureaucratie en zelfverrijking staat de welvaartsmaatschappij onder grote druk.
Het is 2013. Al jarenlang falen overheid en politiek om tot een oplossing te komen. De overheid stoot almaar meer taken af en verliest zo steeds verder de regie.
Het is 2013. De markt faalt. Ook hier bureaucratie en zelfverrijking.
Het is 2013. De economie hapert, het is crisis.
Het is 2013. Het vertrouwen in God en ideologiën was de Nederlander al jaren kwijt, het vertrouwen in markt, economie, politiek en overheid is nu ook verdwenen.
Het is 2013. King Billy on tour, met zijn eigenste polder-Evita.
Het is 2013. De werkelijke staat treedt terug. Een simulatie van de staat wordt gepersonificeerd door Billy. Billy steelt de show.
Het is 2013. Een vrouw met een tekstbord, een man met een tekstbord. Zij plaatsen terecht vraagtekens bij het feodale instituut monarchie.
Het is 2013. De vrouw en de man worden gearresteerd. Zij verstoren het feestje, de hoop op herstel.
Het is 2013. Nederland, het gidsland met het opgeheven vingertje, glijdt af. Een eigen mening hebben mag, een mening uiten alleen als het de juiste is.
Het is 2013. Het vertrouwen dat Nederland stelt in zijn nieuwe koning neemt welhaast totalitaire vormen aan.
Het is 2013. Tijd voor iets nieuws: Weg met die monarchie !

dinsdag 14 mei 2013

Bottomless



De bikinitop.

Ondanks het feit dat dit voorjaar meerdere modewarenhuizen er een campagne aan wijden - in 2008 begon H&M ermee - denk ik toch dat deze vorm van de monokini blijvend niet erg aan zal slaan op de stranden.




Dit voorjaar heeft H&M zelfs Beyoncée gestrikt voor de compagne:




C&A, HEMA en Wehkamp komen met een minder bekend gezicht, maar geen van de bedrijven zet de campagne echt door. De beelden blijven teveel in braafheid steken. Is dat omdat de campagnes anders niet op facebook kunnen, of onder invloed van de nieuwe preutsheid die de VPRO-gids bijvoorbeeld deze week signaleert?


Hieronder een voorbeeld hoe de bottomless-line toch wat stoutmoediger onder de aandacht te brengen:








dinsdag 7 mei 2013

nieuwsbeeld

De redactie heeft het vast niet voorzien of zo bedoeld, maar de NRC-nieuwsbrief van vandaag leverde op een gegeven moment dit beeld op m'n scherm op:


zaterdag 27 april 2013

Riganap

Houten Riga-nap. 1850-1900


Een nap - (houten) bakje of kom volgens Van Dale - uit Riga.

Riganappen en ander Rigawerk werden door zeelui gekocht in Riga en in andere havenplaatsen aan de Oostzee. Het gebied waar de nappen gemaakt werden lag rond Chockloma aan de Wolga. In de 17de eeuw begon daar de productie van nappen die gedraaid werden uit berken- of lindenhout. Ze werden beschilderd of gestempeld met bladvormige of geometrische versieringen. De belangrijkste kleuren zijn rood en zwart, aangevuld met goud, zilver of groen. Na vernissing werden de nappen gemoffeld (in de oven verhit). De naar Nederland meegenomen nappen werden gebruikt als siervoorwerp of als afwasbakje (dan voorzien van een koperen binnenbak). Aldus een tekst van het Fries Scheepvaartmuseum.

Tot vorig weekeinde had ik ook nog nooit van de riganap gehoord maar zonder het te weten bleek ik er wel één te bezitten. In de salon op Schiermonnikoog alwaar wij verbleven - mevrouw rvglwtr. en ikzelf - was wat lectuur aanwezig over het eiland en de geschiedenis. Al bladerend in één der publicaties valt mijn oog op een bakje - de riganap ! - dat verdacht veel weg heeft van een bakje waar thuis sleutels ed. in liggen. Het is zoals zoveel snuisterijen bij ons thuis via de familie van moederskant bij ons terechtgekomen. Het meeste is gebruiksgoed, dat door hardnekkig bewaren vnl. een sentimentele waarde heeft. Het bakje hierboven heeft volgens verzamelaars.net een richtprijs tussen de dertig en zestig euro, een luxe sleutelbakje dus.



vrijdag 26 april 2013

Och die arme meidjes


 De troonopvolging - deel 4


Of een kind nu in de jungle van het Amazonewoud, op het zand van de Sahara of op de Mongoolse steppe wordt geboren, de heersende opinie is dat hij of zij naar school moet kunnen, zich moet kunnen ontwikkelen, groeien en losmaken uit de traditie. Beschaving en vooruitgang heet het als hun leefomgeving wordt verwoest en hun levenswijze verdwijnt. Dat ze er met een beetje lezen en schrijven niet komen bewijzen de kansarmen in de talloze sloppenwijken en shantytowns overal ter wereld. Eenmaal geproefd hebbend van de appel der kennis is de weg terug naar een traditioneel leven in stamverband vaak voorgoed afgesneden. Er is een taboe ontstaan rond 'primitieve' leefwijzen, vanuit ons standpunt is het leven er hard, meedogenloos en kansarm. Voor zij die er in opgroeien is het het enige leven dat zij kennen, anders maar niet per se beter of slechter dan het leven dat wij kennen. De kennis die ze werkelijk nodig hebben om te overleven is die omtrent hun natuurlijke omgeving, schoolse vaardigheden zijn er vrijwel nutteloos terwijl ze voor ons onontbeerlijk zijn.

Kortom, ieder pygmeeën-, inuit- en mongolenkind moet opgestuwd in de vaart der volkeren, ongeacht de consequenties. Maar heeft u wel eens stilgestaan bij het kinderleed dat het koningshuis met zich meebrengt? Wat het betekent om als prins of prinsesje geboren te worden? Het lijkt een sprookje en materieel zal het hen aan niets ontbreken, maar geestelijk en sociaal is er het koninklijk isolement. Waar we traditie en geïsoleerd leven elders zo verfoeien en trachten te beschaven, daar koesteren we in eigen land het koninklijk stamverband waar kinderen vastgeklonken zitten in een erfelijk bepaalde maatschappelijke positie, die ze verhinderd het leven te leiden van gewone kinderen.
 
De nieuwe REVU levert deze week een mooi argument waarom WimLex de geschiedenis in zou moeten gaan als Willem de Laatste. Zelf is hij er waarschijnlijk al aan gewend, hij is z'n hele leven al opgegroeid in de koninklijke cocon en klaargestoomd om uiteindelijk een keer de troon te bestijgen. Vooruit dan, laten wij hem een paar jaar die lol gunnen hier en daar een lint door te knippen, een waterval te openen en een paar bevriende naties te bezoeken. Maar het is 2013 mensen, laten we meteen besluiten dat de prinsesjes verder op kunnen groeien als alle andere meisjes in ons land. Dat ze vriendjes, vriendinnetjes, een opleiding, een baan en het leven dat ze zelf willen kunnen kiezen, zonder steeds een kleerkast met een oortje in op de achtergrond (onzichtbaar maar nadrukkelijk aanwezig).



Op een postzegel staan met je kop is tot daar aan toe - het is de rookvogel ook overkomen, maar de rest van je leven achtervolgt worden door de horzels van nieuwe REVU en trawanten wens je niemand toe, ook de prinsesjes niet.

vrijdag 12 april 2013

Weblog

En toen ging er toch ook nog eens iets goed bij Weblog.nl ! (webzonderstreepjelogpuntnl)
voorheen web-log.nl (webstreepjelogpuntnl).

In minder dan een half uurtje was de hele handel gemigreerd naar Wordpress, een pijnloze operatie. Hoogstwaarschijnlijk de verdienste van Wordpress, dat langzaam maar zeker toch de standaard is geworden in de wereld van de blog-software, en zeker niet van Sanoma, de uitgever met de naam die aan chemische poedertoetjes van weleer doet denken.

Na de misère van de afgelopen jaren bij webzonderstreepjelog mag het een wonder heten dat ik alsnog een exportbestand voor de migratie kon krijgen dat ook nog werkt !
 
In december 2004 maakte ik mijn eerste pagina aan op webstreepjelog en jaren lang publiceerde ik daar tot tevredenheid mijn 'observaties van een rookvogelwachter'. Na een aantal jaren kwam de klad er wat in. Het kwam er niet meer iedere dag van een kiekje te maken en de wereld in te slingeren.

Bij webstreepjelog werd het ook minder, het streepje verdween, de concurentie van andere sociale media nam toe. Eerst verschenen de 'my spaces' van microsoft, vervolgens 'hyves' en 'facebook'. Voor veel gebruikers van webstreepjelog waren dit eenvoudiger te vullen en te beheren varianten van een 'digitaal dagboek', met meer en directere interactie mogelijkheden.

Webstreepjelog had ooit een centrale toegangspagina (portal) met blogs gesorteerd naar interessegebied, regio, meeste reakties, laatste bijdrage, etc. Bij webzonderstreepjelog was die functie verdwenen, alleen als je blog zelfstandig goed te vinden was, òf je voldoende links had aan weten te leggen op andere plekken in het web, kwam er nog weleens bezoek.

Webstreepjelog werd een overwoekerd en vergeten pad in de jungle van het internet. Daar hadden ze zich bij de toetjes lelijk op verkeken, net als op die burgerjournalisten van de Volkskrant die na de overname één voor één hun eigen persbureautjes begonnen veelal gefaciliteerd door Wordpress.

Webzonderstreepjelog was al helemaal geen succes, en dat was niet alleen de schuld van het opkomende facebook. Op 2 september 2011 schreef ik hierover:
"De nieuwe (?) eigenaar SanomaMedia is een grote uitgever, toch lijkt de overgang ergens te gebeuren vanuit een zolderkamertje en uitgevoerd te worden door een handige klusjesman geassisteerd door een buurvrouw die nog wat gieg over had. [...]"In de komende uren wordt er veel extra servercapaciteit bij gezet om alles sneller te laten verlopen."[...] Ik vraag me dan toch af hoe dat werkelijk zit. Is zo'n webzonderstreepjelog dan bij SanomaMedia niet al bij voorbaat al een ondergeschoven kindje, dat in leven gehouden moet worden door iemand van de postkamer, in zijn vrije uurtjes, op een oude computer ergens in de kelder?"
Ondertussen zijn de 'foto's van de dag' gered en veilig (?) ondergebracht in een nieuw archief, hier kunt ude nostalgische beelden nog een bekijken: http://rookvogelfoto.wordpress.com/

donderdag 11 april 2013

Koningsdag


De troonopvolging - deel 3

 

Als doorgewinterd vrijmarktondernemer en nuchter ervaringsdeskundige had ik al zo'n vermoeden, maar Bianca Brasser van METRO vroeg het na bij weeronline.nl en ja hoor:

Koningsdag kouder en natter dan Koninginnedag
Koninginnedag vieren op 30 april is straks verleden tijd. De nieuwe datum voor Koningsdag is (met uitzondering van volgend jaar) 27 april. Hoe was het weer de afgelopen jaren?

Vorig jaar liep de temperatuur op Koninginnedag op tot 22,2 graden. Datzelfde jaar werd het op 27 april, niet warmer dan 17,4 graden. Foto: ANP

Een zonnige dag zonder regen, dat is waar het grootste deel van Nederland op hoopt op Koninginnedag. De maximale temperatuur op deze dag schommelde de afgelopen 32 jaar tussen 9,6 en 27 graden. De maximale temperatuur op de toekomstige Koningsdatum, 27 april schommelde de afgelopen 32 jaar een stukje lager; tussen 8 en 22 graden. Dat blijkt uit cijfers van weeronline.nl op verzoek van Metro.

Gemiddeld over de afgelopen jaren was de maximale temperatuur op 30 april 15,4 graden. Dat is een graad warmer dan dat het op 27 april was. Ook viel er in totaal meer regen op 27 april dan op 30 april.

Op de 32 Koninginnedagen die wij vierden met Beatrix als koningin viel in totaal ‘slechts’ 24,9 millimeter neerslag. Op de Koningsdagdatum viel meer dan het dubbele aantal millimeter regen; 55,7. Gemiddeld per dag is dat 0,8 millimeter neerslag op Koninginnedag tegenover 1,7 millimeter op Koningsdag. 27 april 1982 zorgt er vooral voor dat de gemiddelde neerslag op 27 april een stuk hoger uitkomt. Toen viel er 22,8 millimeter regen op één dag. Op de natste Koninginnedag (2002) viel 7 millimeter regen.

“April is een maand waarin het weer van week tot week sterk kan wisselen”, zegt een woordvoerder van weeronline.nl. “Er zijn ook jaren aan te wijzen waarop 27 april warmer en droger verliep dan de dertigste. En natuurlijk geldt: resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst.”

De weerresultaten van de afgelopen 32 jaar laten ook iets positiefs zien. De zon liet zich namelijk gemiddeld wel vaker zien op 27 april dan op Koninginnedag. Ondanks dat de daglichtperiode op 27 april elf minuten korter is dan op 30 april scheen de zon gemiddeld 0,6 uur langer.

Hoe het weer in Amsterdam tijdens de troonswisseling zal zijn, is nog even afwachten. “Over de dertigste kan nog niemand iets zinnigs zeggen”, aldus weeronline.nl.
Bianca Brasser
Het blijkt dus precies zo als ik het me herinner van het afgelopen anderhalve decennium. April is altijd wisselvallig, de dagen in de week vóór Koninginnedag is het veelal 'halen en brengen' zoals mijn moeder placht te zeggen. De zenuwpezen onder de firmanten van de Rookvogel vreesden steevast voor een verregende stand op 30 april. Echter dit gebeurde slechts een enkele maal,  in 2002 bijvoorbeeld zoals in bovenstaand bericht te lezen valt. Verreweg de meeste malen was het droog in tegenstelling tot zo'n drie dagen daarvoor.



Nu Bea dit jaar zal abdiceren en de helm aan de wilgen hangt is De Firma er in het geheel niet rouwig om dat ze vorig jaar al is overgestapt van vrijmarkt naar marktplaats en garagesale. Het is per slot van rekening 2013 - tijd voor iets anders.

dinsdag 5 februari 2013

De troonopvolging - deel 2. Van CreaBea naar WillemSport ?

De koningin heeft het dus goed gedaan - koningin zijn - de afgelopen jaren. Wat dat precies inhoudt is niet helemaal helder. Er wordt wel gezegd dat ze ons land zo goed vertegenwoordigt. Maar doen Frau Antje, Johan Cruyff of Epke Zonderland dat niet even goed, zoniet beter? Roep kruuf of krief en overal ter wereld heb je meteen een praatje en vrienden! En dat terwijl ik persoonlijk niets om voetbal geef en er de ballen verstand van heb.

De koningin zou ook een stimulerende factor voor het bedrijfsleven zijn, een wegbereider en aanbrenger van buitenlandse orders. Laten we wel wezen, zo'n staatsbezoek is een mooie aanleiding voor zakenmensen om elkaar te ontmoeten (hoogste kringen enzo) maar natuurlijk niet de oorzaak van het afsluiten van contracten. Bovendien zal men ook zonder koningin wel een aanleiding vinden voor een feestelijke afspraak.

De eensgezindheid van het volk dan, "ze houdt de boel zo mooi bij mekaar" wordt wel beweerd. Tja, misschien is het dat wel: koninginnedag, koekhappen, volksdansen, rommel van de schuur van de één naar de kelder van de ander, beetje zuipen, beetje lallen? Klinkt niet echt hoogstaand, hebben we daar alleen een koninklijke familie voor? Bovendien hebben we nog dat andere Oranje, en niets zorgt voor meer verbroedering, zelfs intercultureel, dan kansen op een ereplek bij een EK of WK.

Uit verplichting aan haar stand of uit persoonlijke interesse was Beatrix geïnteresseerd en begaan met kunst en cultuur. Ze bezocht regelmatig concerten en voorstellingen, er was de Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst, ze liefhebberde zelf wat, kortom kunst vond in haar een pleitbezorger en beschermvrouwe. Dat leverde nog een extraatje op.

Wimlex daarentegen lijkt gespeend van intellectuele belangstelling, hij is meer een sportfan. Tommy Wieringa merkte in zijn 'brief aan de koning' afgelopen weekeinde in het NRC-Handelsblad al op Willem nog nooit met een boek betrapt te hebben. De culturele meerwaarde van Beatrix zal dus verloren gaan met de komst van haar zoon als koning. Wimlex neemt niet zozeer de plaats in van van de koningin, alswel van Johan Cruyff, ons sterrenteam en wijlen Anton Geesink. Overbodige en oneigenlijke concurrentie lijkt mij.

maandag 4 februari 2013

De troonopvolging

Deel 1. HET ICOON

Andy Warhol (1985)
Op 30 april krijgen we naar verwacht wordt een nieuw staatshoofd, koning Willem Alexander. De koningin heeft opgezegd, Wim-lex loopt al een tijdje warm aan de zijlijn. De koningin wordt 75, ons koninkrijk 200, een mooi moment voor een koerswijziging. Maar zit u eigenlijk wel te wachten op zo'n nieuwe vorstperiode, ik allerminst.

We hebben de afgelopen dagen uit alle monden - van zij die ertoe doen, of zij die dat ambiëren - kunnen horen wat een voortreffelijk vorstin Beatrix is geweest de afgelopen jaren. Professionaliteit, dossierkennis, toewijding, meelevendheid, een icoon voor Nederland noemde de premier haar. Geen onvertogen woord valt er te beluisteren, de meest notoire republikeinen in de kamer laten zich niet op enige wanklank betrappen. Het lijkt alsof de vorstin reeds is overleden, van de doden spreken we ook 'niets dan goeds'. Of is men bang het sprookje van de Koninklijke familie te verstoren ?

Iedereen vindt dat de vorstin het zo goed gedaan heeft de afgelopen 32 jaar. Wat heeft zij dan zo goed gedaan ? Koningin spelen ? Vorige week werd aan Nederlanders gevraagd wat hun het meest bij was gebleven van deze regeerperiode. Waar komen mensen mee? De mijlpalen en tragedies in het persoonlijk leven van de vorstin: haar eigen inhuldiging, het trouwen van de kinderen, het overlijden van haar ouders en echtgenoot, en oh ja, de aanslag op koninginnedag.

De vorstin en haar familie zijn ongetwijfeld aardige mensen die het beste met ons en het land voor hebben. Jammer genoeg kopen we daar weinig voor. De familie heeft meer invloed achter de schermen dan u en ik - hoever die invloed strekt stond ten tijde van Juliana bekend als 'het geheim van Soestdijk' - kortom we weten het niet precies. Wat wel duidelijk is, is dat het koningshuis onder de verantwoordelijkheid van de ministers valt. Leden van het koningshuis kunnen niet zomaar hun mening ongezouten te berde brengen, laat staan dat de koningin dus effectief het beleid van ons land kan bepalen. Zij kan de ministers advies geven, maar dat kan hun vrouw ook, of de schoonmaker van hun werkkamer, de ambtenaren op het ministerie, de vertegenwoordigers van talloze lobbygroeperingen. Het beleid dat vervolgens wordt gevolgd is de uitkomst een uiterst ingewikkelde afweging van politieke, persoonlijke, maatschappelijke, financiële, nationale en internationale belangen die de betrokken ministers moeten maken.

Wat zouden we missen zonder koninklijke familie ? Niets toch, behalve het sprookje, de traditie. De koningin had (heeft) formeel (politiek) al niets in te brengen bij de formatie van een kabinet, of de beslissingen van haar ministers, maar bij de formatie van het huidige kabinet is zij ook in de praktijk buiten het proces gehouden. Er wordt ook al gesproken over de afschaffing van de ministeriële verantwoordelijkheid en dat de vorst geen deel meer uit zal maken van de regering.

De aard van het koningschap verschuift al langer richting een louter ceremoniële invulling. Wat aanstonds rest zijn slechts de ceremoniële staatsbezoeken aan collega vorsten, lintjes doorknippen, een erecommiteetje hier, een benefietgalaatje daar en natuurlijk de rol van oppergezinshoofd bij mijlpalen, rampen en feesten: de landsvaderrol.

Iemand als Paul van Vliet is - in navolging van onder anderen een Danny Kaye - toch ook al jaren een uiterst bekwaam en alom gewaardeerd ambassadeur van Unicef. En welk soapsterretje, of om het even welke Bekende Nederlander, heeft niet een eigen stichting ter leniging van een publieke nood, of ter bestrijding van dierenleed, een akelige ziekte of enig ander onrecht in de wereld ? Daar hebben we de koninklijke familie toch niet meer voor nodig !

De koninklijke familie beweegt zich niet zozeer in de hoogste kringen, zij vormt feitelijk de hoogste kring. Dit is één van de redenen dat het koninklijk sprookje in ere wordt gehouden. Iedereen wil graag in de hoogste kringen vertoeven, al was het maar eens in zijn leven. Je ziet het momenteel aan die kinderlijke glans in de ogen van politici als ze voor de camera mogen vertellen hoe uniek en spannend ze het vinden dat ze over enkele maanden de inhuldiging van een nieuwe koning mogen bijwonen. Zo'n historisch moment laten ze zich niet ontnemen.

"(...)Het is niet meer de onderkant van de samenleving die het meest baat vindt bij aubades en krentenmikken, maar bij uitstek de verlichte subelite, op zoek naar geldige seculiere iconen." Hans Beerekamp NRC 1/2/13

zondag 20 januari 2013

Wateroverlast

foto Reuters

In Jakarta is het moesson-seizoen in volle gang, dat geeft ieder jaar weer overstromingen. De beeldredacteur van NRC-Handelsblad koos afgelopen vrijdag een mooie foto uit het overvloedige aanbod. Nu eens geen auto's die tot aan de ramen in het water rijden, of oma's die ergens heen gedragen of gevaren moeten worden. In plaats van de 'catastrofe' toont deze foto juist het normale. Men is wel wat gewend in die contreien qua wateroverlast. Diegene die wel eens zo'n buitje meegemaakt heeft weet dat er in een uur zomaar een halve meter water staat. En meestal is dat water na een paar uur of de volgende dag ook weer weg. De vrouw op de foto in haar eethuisje lijkt maar gewoon rustig af te wachten tot het water weer weggestroomd is. Het water staat tot aan de toonbank, ze moet zelf ook tot aan haar middel in het water zitten, maar het is gewoon "business as usual". Gezien de vuile borden en glazen zijn er onlangs ook nog klanten geweest, maar het mooiste detail is toch wel dat de TV aanstaat !

zondag 13 januari 2013

"Nederland is kennelijk nog niet toe aan deze moderne manier van museummanagement"

Deze uitspraak van Stanley Bremer, de directeur van het Wereldmuseum in Rotterdam die de collectie Afrika van dat museum wil veilen, maakt meteen duidelijk dat de man het niet begrepen heeft en duidelijk niet op de goede plaats zit. Tussen de begrippen 'museum' en 'modern management' ligt namelijk een wereld van verschil.



Een museum is per definitie conservatief, het is er voor het conserveren van objecten met een culturele, kunstzinnige of historische waarde. Een museum is in eerste instantie een depôt, een archief, een bewaarplek.
Daarnaast is een museum ook nog een studie- en een toonzaal. Het is geen winkel, geen bedrijf, geen pretpark.

Management is een term uit de kapitalistische bedrijfscultuur, het betekend letterlijk 'leiding', 'beheer', 'bestuur'. Maar in de praktijk draait het om winst maken door efficiënte bedrijfsvoering.
'Modern management' is alleen nu modern, over tien jaar zal het gedateerd zijn, het is dus een tijdgebonden begrip en daarom mode- en trendgevoelig.

Musea danken hun bestaan aan bewaren en verzamelen, zonder collectie geen museum - hoogstens een Kunsthal, een expositieruimte. In musea worden de objecten bewaard die voor ons collectief van waarde zijn, objecten die met reden de tand des tijds hebben overleefd. Dat onderscheidt musea ook van veilinghuizen, galeries of de kunsthandel die zich in meer of mindere mate bewegen op de golven van de zee van vraag en aanbod. Wat is er nieuw, wat is in de mode, wat is er nu te koop ?

Een museum is geen bedrijf, de collectie geen "...stille reserve die in tijden van financiële leemte kan worden aangeboord..." (NRC 12-01-2013) Met een museum maak je geen winst, het is een collectieve schatkamer die de maatschappij dus ook geld kost.

Ik vind het ongehoord, arrogant en uitermate ongepast dat zo'n Bremer even in z'n eentje meent te kunnen beslissen een collectie van de hand te kunnen doen die in meer dan honderd jaar zorgvuldig is opgebouwd, alleen omdat de Gemeente Rotterdam hem noodt tot bezuinigingen.

Bremer is helaas niet de enige, grote delen van de museumgemeenschap zijn ten prooi aan het 'businessmodel'. Kijk naar de megalomane nieuwe gebouwen die overal worden neergezet. Is het geen nieuw gebouw zoals bij het SMA, dan wel een grootse verbouwing als bij het Rijksmuseum.
In de strijd om meer publiek en meer inkomsten zijn veel musea lange periode gesloten wegens verbouwing en daarom helemaal niet voor publiek beschikbaar.

Gaan ze dan weer open dan bekruipt me het gevoel dat men de taken van de musea aan het verleggen is.
Van conserveren, bestuderen en toegangkelijk maken van de collectie komt niet veel meer terecht.
Nee men meent de concurrentie aan te moeten gaan met pretparken en andere vormen van entertainmentindustrie. Tonen van originele objecten volstaat blijkbaar niet meer. Nee, er moet een pretparkachtige belevingservaring bij worden geleverd, interactief en met veel techniek. De publiekstrekker van nu is 'koning Toet' : alles nep en replica's maar “…een ode aan een levensechte Indiana Jones, en aan de verbluffende Egyptische ambachtslui van vroeger en nu…” (Het Nieuwsblad, 2011)

Moeten we dan tegen steeds hoger wordende kosten alles maar coûte que coûte blijven bewaren ?
Dat zou mooi zijn, maar wellicht onpraktisch, onwenselijk of financieel onhaalbaar. Maar voor Bremer heb ik nog wel wat suggesties:
Er zijn vele etnografische musea, net als dat er vele kunstmusea zijn. In plaats van een collectie 'van alles wat' zoals je die vaak aantreft, zou men onderling objecten kunnen uitwisselen om tot meer coherente collecties te komen waarmee het museum zich ook beter kan profileren en een nog grotere expertise in een bepaald onderzoeksgebied verkrijgen. Gerichte voorwaardelijke schenkingen richting landen van herkomst is een tweede optie. Veel etnografische objecten zijn ooit blootweg geroofd, teruggave ligt voor de hand.
Dure objecten weggeven? Ik hoor het de managers al denken: daar gaat m'n winst. Maar besef wel: nu kost het bezit van de objecten geld (gebouw, beveiliging etc.), dàt geld spaar je in ieder geval uit.

Voorwaarde is daarbij dat de objecten in het publieke domein blijven, toegankelijk voor velen en niet in de kelder van een rijke verzamelaar verdwijnen alleen omdat het veel geld opleverd.