Southampton
Amerikaansch avontuur - reisindrukken en herinneringen.
24 jan.
De eerste nacht niet veel geslapen, toch wel uitgerust, wij moeten 7.30 aan het ontbijt zijn maar men moet uit zich zelf opstaan dat valt niet mee. Gelukkig heeft Elly een horloge. 5.30 kijkt ze voor het eerst, dat is nog te vroeg, daarna 8 uur tot schrik, gelukkig is de klok echter een uur teruggezet (Engelsche tijd).
Wij zijn zoo goed als klaar als de bell boy zijn rondgang doet dus zijn op tijd, dit is wel vereist daar er 2x een tafel aangelegd wordt en wij aan de eerste tafel zijn ingedeeld. Een RK-zustertje die te laat komt krijgt een berisping. Het ontbijt is weer heerlijk en we krijgen krentenbollen, we wisten bijna niet meer hoe die smaken. Terwijl wij ontbijten is de Engelsche kust in zicht gekomen en het begint zachtjes aan te dagen.
De haven van Southampton doet veel aan de Rotterdamsche haven denken, grote schepen en kranen maar het is in Engeland Bosch en heuvelachtig aan beide zijden, veel olie- en benzinetanks. Wij zien een troepenschip met militairen met bestemming Palestina, zoo men zegt, de naam is Empire Windrush. Wij liggen van 10 tot 2 uur voor de wal; er komen 211 passagiers aan boord. Om een uur of elf voormiddag krijgen we koffie, of bouillon met crackers. Nu is het 3u45 en krijgen we thee. Van de Engelsche kust is niets meer te zien dus zijn we op de oceaan.
Zo juist is er weer inspectie met de reddingsgordels, wij hebben niet deelgenomen, onszelf kunnen we toch niet redden zouden we niet gespaard worden. In den haven werden wij omzwermd door een grote zwerm meeuwen die ons nog steeds achtervolgen, ze azen op het eten dat overboord wordt gegooid. Het zijn kleine visdiefjes maar ook grote kokmeeuwen met kromme snavel, die wij ook wel in Rotterdam zien. Maar we zien er ook met zwarte vleugels en geheel grijsbruin, grote en kleine, dit zijn prachtige vogels we zagen ze nooit eerder.
Onze zwemkampioene Nel van Vliet is ook aan boord en wordt juist voorgesteld aan een dame bij ons aan tafel waar ze een haakpatroontje van zou krijgen. Deze dame komt uit Krabbendijke en werkt bij het Parlement in Den Haag. Zij heeft ontslag genomen om een zieke zuster die in een sanatorium lag te vervangen en gaat eer ze weer een betrekking zoekt op familiebezoek in Michigan. Er zijn veel gezinnen aan boord met het doel te emigreren, ook een vader met 11 kinderen waarvan de vrouw met de oudste dochter al per vliegtuig vertrokken is. Er zijn Franschen en een Zwitserse, die als gouvernante naar de consul gaat, zoo maak je met allen kennis en het zou te langdradig worden een ieder te beschrijven. Maar met al dat begint de boot aardig te schommelen. O wee, nu komen de zeezieken. Ook onze dame uit Krabbendijke wordt het zoo maar op het lijf gegooid, zouden wij het op de been houden ? We voelen ons nog fit en als het zoo blijft zal het eten ons weer lekker smaken. Nooit zoo heerlijk gegeten, of komt het omdat we het zelf niet klaar behoeven te maken. Volgens onze tafelgenoot zouden we de Volendam kunnen passeren op weg naar R’dam, maar niet gezien hoor !
De eerste nacht niet veel geslapen, toch wel uitgerust, wij moeten 7.30 aan het ontbijt zijn maar men moet uit zich zelf opstaan dat valt niet mee. Gelukkig heeft Elly een horloge. 5.30 kijkt ze voor het eerst, dat is nog te vroeg, daarna 8 uur tot schrik, gelukkig is de klok echter een uur teruggezet (Engelsche tijd).
Wij zijn zoo goed als klaar als de bell boy zijn rondgang doet dus zijn op tijd, dit is wel vereist daar er 2x een tafel aangelegd wordt en wij aan de eerste tafel zijn ingedeeld. Een RK-zustertje die te laat komt krijgt een berisping. Het ontbijt is weer heerlijk en we krijgen krentenbollen, we wisten bijna niet meer hoe die smaken. Terwijl wij ontbijten is de Engelsche kust in zicht gekomen en het begint zachtjes aan te dagen.
De haven van Southampton doet veel aan de Rotterdamsche haven denken, grote schepen en kranen maar het is in Engeland Bosch en heuvelachtig aan beide zijden, veel olie- en benzinetanks. Wij zien een troepenschip met militairen met bestemming Palestina, zoo men zegt, de naam is Empire Windrush. Wij liggen van 10 tot 2 uur voor de wal; er komen 211 passagiers aan boord. Om een uur of elf voormiddag krijgen we koffie, of bouillon met crackers. Nu is het 3u45 en krijgen we thee. Van de Engelsche kust is niets meer te zien dus zijn we op de oceaan.
Zo juist is er weer inspectie met de reddingsgordels, wij hebben niet deelgenomen, onszelf kunnen we toch niet redden zouden we niet gespaard worden. In den haven werden wij omzwermd door een grote zwerm meeuwen die ons nog steeds achtervolgen, ze azen op het eten dat overboord wordt gegooid. Het zijn kleine visdiefjes maar ook grote kokmeeuwen met kromme snavel, die wij ook wel in Rotterdam zien. Maar we zien er ook met zwarte vleugels en geheel grijsbruin, grote en kleine, dit zijn prachtige vogels we zagen ze nooit eerder.
Onze zwemkampioene Nel van Vliet is ook aan boord en wordt juist voorgesteld aan een dame bij ons aan tafel waar ze een haakpatroontje van zou krijgen. Deze dame komt uit Krabbendijke en werkt bij het Parlement in Den Haag. Zij heeft ontslag genomen om een zieke zuster die in een sanatorium lag te vervangen en gaat eer ze weer een betrekking zoekt op familiebezoek in Michigan. Er zijn veel gezinnen aan boord met het doel te emigreren, ook een vader met 11 kinderen waarvan de vrouw met de oudste dochter al per vliegtuig vertrokken is. Er zijn Franschen en een Zwitserse, die als gouvernante naar de consul gaat, zoo maak je met allen kennis en het zou te langdradig worden een ieder te beschrijven. Maar met al dat begint de boot aardig te schommelen. O wee, nu komen de zeezieken. Ook onze dame uit Krabbendijke wordt het zoo maar op het lijf gegooid, zouden wij het op de been houden ? We voelen ons nog fit en als het zoo blijft zal het eten ons weer lekker smaken. Nooit zoo heerlijk gegeten, of komt het omdat we het zelf niet klaar behoeven te maken. Volgens onze tafelgenoot zouden we de Volendam kunnen passeren op weg naar R’dam, maar niet gezien hoor !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten