NINE ELEVEN

Gisteren was het al weer 12 jaar geleden dat de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon plaatsvonden, we zijn er blijkbaar nog steeds vol van getuige de stroom aan films en documentaires die deze week op televisie te zien zijn. Zo zag ik gisteravond "102 minutes that changed America" een montage van professionele en amateurbeelden gemaakt in de uren die volgden op de crashes in Manhattan.

Wat je ziet zijn ontreddering, ongeloof, paniek, hulpeloosheid, maar vooral ook onvermogen. Wanneer er echt een ramp van zo'n ongelooflijke omvang plaatsheeft blijkt er weinig aan te doen. Ze mogen dan later de 'helden van 9/11' genoemd worden, de beelden laten zien dat brandweer en politie feitelijk niets kunnen betekenen.
In de chaos die volgt op de aanslag zijn voltallige korpsen hulpverleners weliswaar gemobiliseerd en op weg richting rampplek, maar ze kunnen er niet komen of als ze er al zijn lopen ze maar wat met de ziel onder de arm omdat niemand goed weet wat te doen.

Een aantal hulpverleners weet de torens te bereiken en doen een vergeefse bluspoging, maar een brand veroorzaakt door een inkomend vliegtuig blijkt niet zomaar even te blussen! Er is ongetwijfeld nog een groot aantal mensen geëvacueerd en gered, maar voor hen die verbleven op of boven de etages van de inslagen was het bij voorbaat een verloren zaak.

George Bush, ergens op bezoek bij een school, die eerst niet goed snapt wat er aan de hand is en later verklaart dat de situatie onder controle is. Hulpdiensten, generale staf en veiligheidsdiensten zijn in stelling gebracht. Maar waarvoor? Het kwaad is al geschiedt, de ramp is al gebeurd, de daders hebben zichzelf al terechtgesteld, wat volgt is holle retoriek.

Verbazingwekkend is het relatief geringe aantal slachtoffers, ca. 3.000 maar. Ter vergelijking: dagelijks komt in Nederland alleen al zeker één persoon om het leven in het verkeer, dat zijn er dus ieder jaar zo'n 350. De aanslagen vonden plaats om ongeveer negen uur 's morgens lokale tijd, het kantoorleven in het zakencentrum en de torens zelf was blijkbaar nog niet in volle gang. Iedereen die nog niet binnen was had geluk, de metro werd gesloten, de wegen afgezet, ze konder er niet meer in. Eén of twee uur later en het aantal slachtoffers was ongetwijfeld vele malen groter geweest. Foutje in de planning of een bewuste keuze van de daders?

Het blijft natuurlijk een stunt van jewelste. Die arrogante amerikanen op symbolisch belangrijke plekken op eigen grondgebied treffen. Sinds de eigen burgeroorlog hebben ze niet meer gevochten in eigen land, afgezien van bendeoorlogen en de oorlog tegen de eigen onderklasse dan. Wel vallen ze te pas en te onpas met een soort vanzelfsprekende morele rechtvaardiging als zelfbenoemde 'politiemannen van de wereld' andere landen binnen, waarbij talloze burgers slachtoffer worden van klinische bombardementen en (raket-)aanvallen met onbemande toestellen.

Helaas, de boodschap is niet overgekomen. De aanslagen hebben averechts gewerkt, zoals valt te verwachten. In plaats van zich eens achter het oor te krabben en stil te staan bij de eigen rol in wereld, eens na te denken waarom iemand zo'n ramp wil veroorzaken, zich af te vragen of het wel wenselijk is je altijd overal (militair) mee te bemoeien, heeft het de amerikanen alleen maar strijdbaarder, agressiever en irritanter gemaakt. Na Korea, Vietnam, Argentinië, Midden-Amerika, Somalië, Irak, Afghanistan en Libië staan ze nu al weer in de startblokken om Syrië binnen te vallen. Het is dat andere onruststokers als Rusland en China ze er nog even van weerhouden.

Al met al hebben de aanslagen van 12 jaar geleden alleen maar ellende opgeleverd. Allereerst natuurlijk voor de direct betrokkenen, de slachtoffers en hun nabestaanden. Maar ook voor ons gewone burgers in de rest van de wereld heeft de reëele mogelijkheid van een aanslag op dergelijke schaal vervelende gevolgen gehad. In hun streven naar het ophouden van een schijnveiligheid hebben de verzamelde overheden, de amerikaanse voorop, een repressie- en controleapparaat in het leven geroepen dat veel overlast en ongemak veroorzaakt. Denk bijvoorbeeld hoeveel lastiger en oncomfortabeler vliegen is geworden door alle veiligheidsmaatregelen waarmee de gewone reiziger wordt lastiggevallen, of denk aan de hoeveelheid informatie die over ons wordt verzameld. Het zal de echte terrorist nauwelijks een strobreed in de weg leggen, maar heeft vele brave burgers al heel wat ellende bezorgd.